Tot 1970 was België een unitaire staat met één parlement en één regering. Het Frans bleef lang de officiële taal. Vanaf de tweede helft van de negentiende eeuw ijveren de Vlamingen voor de  erkenning van het Nederlands als evenwaardige officiële taal. De verschillende politieke inzichten tussen het Nederlandstalige noorden en het Franstalige zuiden nemen toe. De notie groeit dat Vlaanderen en Wallonië ruimte nodig hebben om eigen beslissingen te nemen.